ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΙΟΛΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΥΡΟ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΑΕΙΦΟΡΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

H   περίπτωση του τεράστιου αιολικού πάρκου της Σκύρου  που απειλεί κυριολεκτικά το νησί είναι χαρακτηριστική της έλλειψης ορθολογικού σχεδιασμού για την ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στο πλαίσιο μίας- έως τώρα ανεύρετης- στρατηγικής για την βιώσιμη ανάπτυξη.

 Το αιολικό πάρκο που σκοπεύει να εγκαταστήσει η Εταιρία «Αιολική Νότιας Σκύρου Α.Ε» στην οποία μετέχει η ΕΝΤΕΚΑ και η Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους,  προγραμματίζεται να χωροθετηθεί στο νότιο τμήμα του νησιού στο βουνό «Κόχυλας» σε περιοχή natura,  σε υποτιθέμενη ιδιοκτησία της Μονής Αγίας Λαύρας παρότι εύστοχα έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως «νέο Βατοπέδι».

Δεν είναι του παρόντος  να αναλύσουμε το ιδιοκτησιακό  αλλά όταν οι τίτλοι ιδιοκτησίας  πηγάζουν δήθεν ή πραγματικά από την ιστορικές κοινωνικές διαστρωματώσεις μακρινών αιώνων  δεν μπορούν να προκρίνονται ως απειλές  για το παρόν και την προοπτική  σύγχρονων τοπικών κοινωνιών σε εντελώς διαφορετικό ιστορικό και πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον, ιδίως όταν οι τοπικές κοινωνίες, όπως η σκυριανή, έχουν βαθύτερους και διαχρονικότερους δεσμούς την ιστορία από ότι οι τιτλούχοι καλόγηροι των οποίων η αποστολή πρέπει να παραμένει μοναστική και πνευματική χωρίς να εμπλέκεται στην κοσμική διάσταση των πραγμάτων.

Το μοντέλο που επινόησαν για την Σκύρο φαίνεται ότι θα έχει εφαρμογή και σε άλλα αιγαιοπελαγίτικα  νησιά. Συνεπώς η Σκύρος είναι το πρώιμο εργαστήρι τους.

Στο Βουνό λοιπόν της Σκύρου σχεδιάζει η «Αιολική Νότιας Σκύρου Α.Ε.»την τοποθέτηση για τουλάχιστον 25 χρόνια 111 τεράστιων ανεμογεννητριών. Το μέγεθος του αιολικού πάρκου είναι ασύλληπτο αν σκεφθεί κανείς ότι το μισό νησί θα υποστεί τις αρνητικές συνέπειες αυτής της αδηφάγας επένδυσης σβήνοντας κάθε άλλη μορφή παραγωγικής διαδικασίας και μάλιστα τις παραδοσιακές, όπως η κτηνοτροφία αλλά και ο τουρισμός σε όλες του τις εκφάνσεις.

Δεδομένου ότι το βόρειο τμήμα του νησιού, όπου άλλοτε ήκμαζε η γεωργία, έχει παραδοθεί στο αεροδρόμιο, με την εκδίωξη και της κτηνοτροφίας η παραδοσιακή παραγωγική βάση της Σκύρου εκμηδενίζεται. Αυτή η παραγωγική βάση, παρά την σταδιακή μείωσή της στήριξε ένα κρίσιμο μέρος της τουριστικής ανάπτυξης αφού παρείχε την δυνατότητα αγροτουριστικών δράσεων . Η παράδοση του μισού νησιού   στην αδηφάγα επένδυση της  «Αιολικής Νοτίας Σκύρου Α.Ε.» θα μειώσει  σταδιακά τον τουριστικό ενδιαφέρον του νησιού αφού προηγουμένως θα έχει υπονομεύσει την συνοχή της τοπικής κοινωνίας.

Η Εταιρία, σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Σκύρου την 19^η Αυγούστου 2011 προβάλει ως αντισταθμιστικά οφέλη την ετήσια απόδοση του τέλος 3% από το οποίο ο Δήμος θα εισπράξει ποσό ίσο με το 1,5% και το οποίο ανέρχεται σε 1.300.000 Ευρώ ετησίως. Ασφαλώς το ποσόν φαντάζει κολοσσιαίο και επαληθεύει τα τεράστια κέρδη των επενδυτών και φερομένων ως ιδιοκτητών. Οι τελευταίοι δεν φαίνεται να έχουν καμία αναστολή  για την απειλή που επικρέμεται πάνω στην σκυριανή τοπική κοινωνία.

Η ετήσια απόδοση του 1,5% είναι πράγματι σημαντικότατη για τον Δήμο Σκύρου αλλά όταν έρθει η ώρα της καταμέτρησης των αρνητικών συνεπειών, όταν θα έρθει η ώρα της συσσώρευσης και της διαχείρισης αυτών των εσόδων δεν θα υπάρχει η συνεκτική τοπική κοινωνία για να τα επωφεληθεί. Η παραγωγική και οικονομική βάση του νησιού θα έχει καταρρακωθεί, το τουριστικό ενδιαφέρον θα έχει εκμηδενιστεί και απλώς ο Δήμος δεν θα έχει πεδίο αναπτυξιακού σχεδιασμού για να αξιοποιήσει την τεράστια απόδοση της επένδυσης.

Εξάλλου αυτό ακριβώς το επιχείρημα της τεράστιας οικονομικής ωφέλειας του Δήμου απογυμνώνει την επιχειρηματολογία των υποστηρικτών της επένδυσης. Ένα αρκετά μικρότερο ποσόν απόδοσης του 1,5%, της τάξεως π.χ. 500.000 ή 300.000 Ευρώ ετησίως θα είχε μεσοπρόθεσμα πολύ περισσότερα οφέλη για τον Δήμο και την τοπική κοινωνία γιατί το μέγεθος του αιολικού πάρκου δεν θα απειλούσε την τοπική ανάπτυξη, θα ήταν συμβατό με το μέγεθος του νησιού και την αναγκαιότητα των τουριστικών και παραδοσιακών παραγωγικών δραστηριοτήτων. Με άλλα λόγια θα υπήρχε περιθώριο αξιοποίησης για υποδομές βελτίωσης της ποιότητας ζωής και αναβάθμισης των παραγωγικών δυνατοτήτων του νησιών τόσο στους παραδοσιακούς τομείς όσο και στον τουρισμό. Τούτη ακριβώς η διαπίστωση επαληθεύει την αδιαπραγμάτευτη αξία του κανόνα της βιώσιμης ανάπτυξης.

Αντίθετα, η μαξιμαλιστική εκμετάλλευση ενός τεράστιου τμήματος του νησιού, παρότι γίνεται στο όνομα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας αντιστρατεύεται την αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης αφού καταστρέφει χωρίς δυνατότητα ανάκτησης όλες τις άλλες οικονομικές και παραγωγικές δραστηριότητες της τοπικής κοινωνίας.

Η τοπική κοινωνία της Σκύρου, έχει την εμπειρία να χαράξει το μέλλον της με αγώνα για την διατήρηση της ιστορικής και όχι πλέον αυτονόητης επικυριαρχίας της στο νησί. Το συγκεκριμένο, κολοσσιαίων διαστάσεων αιολικό πάρκο δεν πρέπει να κατασκευαστεί  γιατί θα οδηγήσει στην εξόντωση της σκυριανής κοινωνίας, θα επιβραβεύσει τις αδηφάγες διαθέσεις των δήθεν πνευματικών αλλά προδήλως οικονομικών συμφερόντων που κρύβονται μέσα στα ράσα και πίσω από τους πολιτικούς τους υπηρέτες και υποτακτικούς.

Η Σκύρος δεν πρέπει να γίνει ένα νέο Βατοπέδι. Η Σκύρος μπορεί, με ευθύνη της τοπικής κοινωνίας και των εκπροσώπων της να γίνει νησί πρότυπο της αειφόρου ανάπτυξης. Σε αυτό το πλαίσιο και η αιολική ενέργεια έχει το μερίδιό της  στο μέτρο που δεν εξοντώνει τις άλλες πτυχές της ανάπτυξης και δεν υποθηκεύει την διαχρονική πορεία της  σκυριανής κοινωνίας.

Αυτός ο αγώνας των Σκυριανών έχει μεγάλη σημασία και ανοίγει δρόμους ευρύτερης αναπτυξιακής προσπάθειας στην μετά την κρίση εποχή την οποία με αισιοδοξία πρέπει να οραματιστούμε.

Η επινόηση των επενδυτών και όσων τους άνοιξαν τις πόρτες είναι πράγματι καταστροφική. Σήμερα μάλιστα  υπό το καθεστώς της ανασφάλειας που δημιουργεί η κρίση, γίνεται ακόμη και εφιαλτική.