Άρθρο του Δημήτρη Κατσούλη
Στις 22 Αυγούστου το 2012 με άρθρο μας στο
ιστολόγιο ΕΥΒΟΙΑ 2020 και τίτλο ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ: ΝΕΕΣ
ΔΟΜΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΠΡΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΩΝ «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΩΝ ΝΑΥΑΓΙΩΝ» μεταξύ των
άλλων είχαμε επισημάνει: «Οι Περιφέρειες διαθέτουν ήδη δομές
διαχείρισης χρηματοδοτήσεων και αναπτυξιακών πόρων, όπως είναι τα Περιφερειακά
Ταμεία Ανάπτυξης και οι Ενδιάμεσες Διαχειριστικές Αρχές. Εκείνο που χρειάζονται
είναι ευέλικτες και λειτουργικές δομές συμπράξεων των παραγωγικών δυνάμεων της
Περιφέρειας, υποστήριξης και συνέργειας με αυτές τις παραγωγικές δυνάμεις, με
τους φορείς της περιφερειακής οικονομίας για την υλοποίηση σχεδίων
περιφερειακής ανάπτυξης. Αυτόν τον οργανωτικό και λειτουργικό ρόλο μπορεί να
αναλάβει σε κάθε Περιφέρεια μία Αναπτυξιακή Ανώνυμη Εταιρεία. Σε αυτήν πρέπει
να μετέχουν οι δήμοι της περιφέρειας και οι περιφερειακές οργανώσεις των
κοινωνικών εταίρων καθώς και κάθε άλλος δημιουργικός αναπτυξιακός φορέας. Το
οργανωτικό και λειτουργικό πλαίσιο αυτών των Νέων Αναπτυξιακών Εταιρειών που
δεν πρέπει να είναι περισσότερες από τις δεκατρείς, μία για κάθε Περιφέρεια,
οφείλει να γίνει αντικείμενο μελέτης και σχεδιασμού των συλλογικών οργάνων της
περιφερειακής αυτοδιοίκησης, της Ένωσης Περιφερειών αλλά και των Περιφερειακών
Ενώσεων Δήμων διαμέσου της ΚΕΔΕ. Αυτή η συζήτηση πρέπει να ανοίξει τώρα, την
ώρα της κρίσης και των οικονομικών αδιεξόδων, ακριβώς γιατί αποτελεί μία
ευκαιρία για να γεννηθούν νέες πολιτικές για την περιφερειακή ανάπτυξη που θα
οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση. Σε
αυτή την κατεύθυνση οφείλει να λάβει πρωτοβουλίες και η Περιφέρεια Στερεάς
Ελλάδας εάν θέλει πράγματι να αποκτήσει σύγχρονα και δυναμικά εργαλεία
ανάπτυξης και να αφήσει στο παρελθόν τις πρακτικές αλλά και τις αντιλήψεις που
οδηγούν στα «αναπτυξιακά ναυάγια». Αυτό είναι το κρίσιμο θεσμικό και πολιτικό
διακύβευμα.»
Σήμερα, δύο και πλέον χρόνια μετά και ενόψει της νέας
περιφερειακής περιόδου την οποία διανύουμε αλλά και ενόψει της ιστορικής
συγκυρίας, δηλαδή της έναρξης της νέας προγραμματικής περιόδου που αποτελεί την
κύρια αλλά όχι μοναδική ευκαιρία για την τροχιοδρόμηση της περιφερειακής
ανάπτυξης η παραπάνω διαπίστωση αποκτά επίκαιρο και ουσιαστικό περιεχόμενο.
Η συγκρότηση ενός ενιαίου και σύγχρονου
αναπτυξιακού φορέα στην Περιφέρεια αντί των πέντε και πλέον ανεπαρκών και
ουσιαστικά ημινόμιμων θεσμικών ναυαγίων που ονομάζονται αναπτυξιακές εταιρίες
αποτελεί μονόδρομο. Αντί αυτού προς το
παρόν διαφαίνεται μόνο η επανάληψη των πρακτικών της αξιοποίησης δομών-παραγκών
για την κομματική και παραταξιακή χειραγώγηση με μοναδική προοπτική την
περαιτέρω απαξίωσή τους ίσως και με βασικό σκοπό την κάλυψη του κενού της έλλειψης
σοβαρού αναπτυξιακού φορέα στήριξης της περιφερειακής πολιτικής από δομές
αποκλειστικά ιδιωτικών συμφερόντων ξένων προς το περιφερειακό συλλογικό
συμφέρον της Στερεάς Ελλάδας.
Ανάλογης μεταχείρισης είναι και το ειδικό αλλά
ζωτικό για την περιφερειακή ανάπτυξη ζήτημα της Κωπαϊδας και της διαδοχής του
καταργηθέντος Οργανισμού από την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Η θεσμική και
πολιτική του διαχείριση εστιάζεται μεταξύ των άλλων στην στείρα νοοτροπία της εξαγωγής
πελατειακών και συντεχνιακών ωφελημάτων ενώ αντιθέτως η ενεργοποίηση της συμμετοχής
και της σύμπραξης των ίδιων των κληρούχων αγροτών, της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης
του κωπαϊδικού χώρου και των τοπικών φορέων του πρωτογενή τομέα σε ένα σύγχρονο
πολυμετοχικό οργανισμό με σαφή αναπτυξιακό προσανατολισμό είναι ο δρόμος που
πρέπει να χαραχθεί.
Από τα παραδείγματα αυτά φαίνεται ο γενικότερος
προσανατολισμός μίας Περιφερειακής Αρχής η οποία από την αφετηρία της επιχειρεί
να καλύπτει πίσω από καινοτόμα και δήθεν δημιουργική ρητορεία παλιές φθαρμένες
και κυρίως αρτηριοσκληρωτικές συντηρητικές και πελατειακές πρακτικές.
Ωστόσο στον αντίποδα αυτού του προσανατολισμού δεν
μπορεί να ανορθωθεί με σοβαρότητα ένας άλλος «παλαιομερολογήτικος»
προσανατολισμός με πρόταξη του κρατισμού που μάλιστα με τον τρόπο του έρχεται
να χειραγωγήσει την αναγκαία περιφερειακή πολιτική αυτονομία.
Χρειάζεται μία νέα αφήγηση της περιφερειακής πολιτικής
με άξονες την συμμετοχική και δημοκρατική λειτουργία στην διαμόρφωση των
προγραμματικών κατευθύνσεων, την δημοκρατική, διαφανή και κυρίως αποτελεσματική
διοίκηση ποιότητας και στόχων στην υλοποίησή τους. Η Περιφέρεια για να
καταξιωθεί ως θεσμός της αυτοδιοίκησης και να προσεγγίσει το ευρωπαϊκό
αυτοδιοικητικό κεκτημένο της δημοκρατικής περιφερειοποίησης χρειάζεται ταυτότητα,
όραμα και κυρίως ανοικτή στην κοινωνία λειτουργία. Η Περιφέρεια καρικατούρα του
συγκεντρωτικού και απαξιωμένου κεντρικού κράτους καθώς και η Περιφέρεια-
μαγαζάκι πελατειακών και παρεϊστικων συμφερόντων δεν αξίζει στην κοινωνία της Στερεάς
Ελλάδας.
Άλλη Περιφέρεια χρειάζεται και αυτή η Περιφερειακή Αρχή έχει μπροστά της
πέντε ολόκληρα χρόνια για να την διαμορφώσει, να την αναπτύξει και να την
αναδείξει. Η αφετηρία της δεν προμηνύει «καλή
ευόδωση» σε αυτό αλλά και η ελπίδα …. «πεθαίνει
τελευταία»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου