ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ ΧΑΛΚΙΔΑΣ: Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗ ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.

Η πολιτική αντιπαράθεση συνήθως δεν ακολουθεί ή σπανίως ακολουθεί τον τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο. Επιμένει στην αοριστολογία, στην συνθηματολογία και τον αφορισμό. Ακόμη και όταν η πραγματικότητα είναι διαφορετική ο αγοραίος πολιτικός λόγος θα την μεταμορφώσει στα μέτρα του και στην εξυπηρέτηση των στόχων της αντιπαράθεσης.

Στην πόλη, μεταξύ των άλλων, κυριαρχεί το θέμα της Δημοτικής Αγοράς. Όπως φαίνεται στις 18 Δεκέμβρη 2014  το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και η Επιτροπή Νεωτέρων Μνημείων σε κοινή τους συνεδρίαση θα αποφασίσουν για μία ακόμη φορά για τον χαρακτηρισμό των κτιριακών εγκαταστάσεων, για να ανάδειξή τους σε μνημείο, για την διατήρηση των αρχιτεκτονικών και ιστορικών στοιχείων ή – μάλλον απίθανο – για τον μη χαρακτηρισμό και την μη διατήρηση. Οι πάντες πλέον αναμένουν την Απόφαση που όπως λέγουν θέλουν να είναι οριστική για να δώσει τέλος στην αντιπαράθεση που για δύο και πιο πάνω δεκαετίες διχάζει πολίτες και δημοτικές αρχές.

Η Χαλκίδα είναι ιστορικός και αρχαιολογικός χώρος ανακηρυγμένος από το 1963 με τελευταία αναοριοθέτηση το 2013!!! Αυτό το δεδομένο λίγοι το γνωρίζουν ενώ θα έπρεπε να είναι όχι μόνο στην γνώση αλλά και στους σχεδιασμούς των όποιων πολιτικών ασκούνται στην πόλη. Για ορισμένους μπορεί ο χαρακτηρισμός της πόλης να είναι τροχοπέδη, για άλλους μπορεί να είναι οχυρό απραξίας και διαρκούς έκφρασης αντιρρήσεων για ότι σύγχρονο μπορεί να γίνει, για όλους έπρεπε να είναι μία γόνιμη αφετηρία σχεδιασμού και άσκησης τοπικής πολιτικής προς μία βιώσιμη, σύγχρονη και πολιτιστικά πλούσια πόλη, ικανή να σέβεται και να επενδύει στο ιστορικό παρελθόν αλλά και να κοιτάζει κατάματα την σύγχρονη και πολυσήμαντη δυναμική της.

Αντί αυτών η αντιπαράθεση να διεξάγεται γύρω από το εάν δοθεί η Δημοτική Αγορά ως αντιπαροχή και εάν γίνει πολυκατοικίες ή Mall…. Πρώτον, αυτός ο δρόμος είναι κλειστός για όσους τον επιθυμούν ή τον σχεδιάζουν διότι συγκρούεται με τον ιστορικό και αρχαιολογικό χαρακτηρισμό της πόλης. Δεύτερον, συγκρούεται με τη δεδομένη επιστημονική θέση των αρμοδίων αρχαιολογικών οργάνων. Τρίτον, συγκρούεται με την επιλογή της βιώσιμης ανάπτυξης που κυριαρχεί πλέον στην συνείδηση της κοινωνίας των πολιτών.

Όλοι αυτοί που αναφέρονται στην αντιπαροχή θυμούνται ασφαλώς ότι αυτό υπήρξε κατά το παρελθόν απόφαση Δημοτικής Αρχής της πόλης. Ευτυχώς έμεινε στα αζήτητα. Κανείς όμως δεν τολμά να αναφέρει ποιάς  Δημοτικής Αρχής υπήρξε. Διότι η πόλη εξακολουθεί να «ζει» με «μύθους» και εμμονές. Πρόκειται για τον Δήμαρχο που συνέβαλε αποφασιστικά στην τσιμεντοποίηση της πόλης, μετά την μεγάλη καταστροφή που επέφερε η Δικτατορία, ορίζοντας έτσι την «μεταπολιτευτική» απαξίωση της Χαλκίδας, λοβοτομόντας την δυναμική της, προβάλλοντας την αυθαιρεσία, τα εργολαβικά συμφέροντα και την έλλειψη πολιτιστικής παιδείας ως πρότυπο δημοτικής πολιτικής το οποίο δυστυχώς ενεγράφει στη συνείδηση της τοπικής κοινωνίας.

Γιαυτό ένας άλλος προσανατολισμός, ένα σύγχρονο δυναμικό σχέδιο για την σύγχρονη Χαλκίδα στο σύγχρονο κόσμο, με αξιοποίηση της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομίας αλλά και ενσωμάτωσή της στην πόλη της δημιουργικής καινοτομίας, με άξονες τον πολιτισμό, τον τουρισμό, την επιχειρηματικότητα και την  απασχόληση επί της ουσίας αποτελεί την αναγκαία νέα μεταπολίτευση της Χαλκίδας. Σε αυτή την πορεία η υπόθεση Δημοτική Αγορά έχει την δική της συμβολή.