Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συζήτηση με θέμα: ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ 1. Υπάρχει Ελπίδα...

Αναδημοσίευση από www.metarithmisi.gr 14/06/2011

Υπάρχει Ελπίδα....
Ομιλία του Ηλία Μόσιαλου,

Θα μου επιτρέψετε να αποφύγω την αποκωδικοποίηση της σκέψης του πρωθυπουργού, που ζήτησε ο προηγούμενος ομιλητής... και να προχωρήσω σε κάποιες σκέψεις οι οποίες είναι αυτονόητο ότι είναι αυστηρά προσωπικές και δεν δεσμεύουν τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκω και ο οποίος δεν περιλαμβάνει μόνο πρασινοφρουρούς, όπως νομίζει ο Σταύρος... Περιλαμβάνει ένα πολύ ευρύτερο πολιτικό πεδίο - και ευτυχώς που συμβαίνει αυτό, γιατί αν ήτανε μία πολύ μικρή πολιτική δύναμη που έχει την εξουσία και τη δυνατότητα της διαχείρισης αυτή τη στιγμή, ή μία ομάδα «Ταλιμπάν» χωρίς πολιτική νομιμοποίηση, τότε τα πράγματα ίσως να ήταν ακόμα πιο δύσκολα... Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ούτε σε σωτήρες Ταλιμπάν, ούτε σε τεχνοκρατικές λύσεις οι οποίες δεν έχουνε πολιτική νομιμοποίηση. Στο πολιτικό σύστημα, και εντός των πολιτικών κομμάτων, αλλά και εκτός των πολιτικών κομμάτων, υπάρχουν πολλοί πολιτικοποιημένοι άνθρωποι που θα μπορέσουν να προσφέρουν στην αναδιάρθρωση και την αναδιοργάνωση αυτής της χώρας.
Και με αυτή την έννοια, καλό θα είναι να δούμε πώς μπορούμε να αλλάξουμε τους όρους αυτού του πολιτικού συστήματος και τους όρους του διαλόγου, του πώς συζητάμε και να μην ψάχνουμε να βρούμε τις λύσεις ούτε σε εγχειρίδια, ούτε σε λύσεις που μέχρι στιγμής, εγώ, τεχνοκρατικές, δεν έχω δει. Δηλαδή, ακούω διάφορα ονόματα, τις απόψεις των οποίων δε γνωρίζω, πέρα από τις πολύ σοβαρές θέσεις τις οποίες κατέχουν στο δημόσιο βίο, αλλά τις πολιτικές τους απόψεις και τις απόψεις για τη διέξοδο από την κρίση, δεν τις γνωρίζω. Και με αυτήν την έννοια, επιτρέψτε μου να είμαι λίγο λιγότερο ενθουσιώδης ως προς τις λύσεις που μπορεί να φέρει μία τεχνοκρατική προσέγγιση Ταλιμπάν.
Με αυτές τις σκέψεις, επιτρέψτε μου όμως να πω ότι ο Σταύρος έκανε κάτι καλό. Η ανάλυσή του για το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, δεν με βρίσκει αντίθετο, συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Οι αιτίες είναι γνωστές και νομίζω σ’ αυτό το πάνελ, οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε. Όχι γιατί όλοι προερχόμαστε απ’ το χώρο του ΚΚΕ Εσωτερικού και της ανανεωτικής αριστεράς και τώρα βρισκόμαστε κάπου αλλού, αλλά γιατί, λίγο - πολύ, σε αυτό το ακροατήριο ίσως δεν έχει και πολύ μεγάλο νόημα αυτό που κάνουμε δημόσια... Και νομίζω ότι είναι πολύ σοβαρό αυτό που έκανε ο Σταύρος να υπενθυμίζουμε τα αίτια της κρίσης, γιατί η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν συμφωνεί μαζί μας ως προς τις αιτίες της κρίσης. Κι αυτό πρέπει να το κάνουμε δημόσια.
Στόχος, το αναπτυξιακό αποτέλεσμα
Δεν θα άξιζε τον κόπο να επαναλάβω εγώ τα επιχειρήματα με τα οποία συμφωνώ. Θα ήθελα όμως να σας πω το εξής, ότι αν δει κανείς το τι επιδίωξε ο χώρος ο πολιτικός στον οποίο ανήκω εγώ να πετύχει σ’ αυτή τη χώρα -γιατί είναι ένα κατ’ εξοχήν κόμμα το οποίο θεωρείτο σοσιαλιστικό ή σοσιαλδημοκρατικό- κι αν προσπαθήσει κανείς να δει το τι πρέπει να κάνει ένα σοσιαλιστικό ή σοσιαλδημοκρατικό κόμμα- και αυτό είναι και λίγο προοπτικό, δεν είναι μόνο το τι θα έπρεπε να κάνει, υπάρχουν τρεις βασικοί άξονες.
Ο ένας είναι να δημιουργήσει τις συνθήκες ίσων ευκαιριών στην κοινωνία, έτσι ώστε να υπάρχει κοινωνική κινητικότητα - αυτό δε σημαίνει ίσο αποτέλεσμα, αλλά ίσες ευκαιρίες, που αν θέλουν οι πολίτες να αρπάξουν αυτές τις ευκαιρίες και να μετακινηθούν κοινωνικά, θα μπορούν να το κάνουν, άρα, σοβαρές υπηρεσίες στον κοινωνικό τομέα και κυρίως υπηρεσίες, με τη σειρά που θα τις πω: Παιδείας, Κοινωνικής Πρόνοιας (βρεφονηπιακοί σταθμοί, προστασία των ηλικιωμένων) και στο τέλος, Υγείας. Αυτές οι τρεις υπηρεσίες που μπορούν να βοηθήσουν και στην ανάπτυξη του ανθρώπινου κεφαλαίου και της κοινωνικής κινητικότητας, αλλά γενικά του κεφαλαίου της εκπαίδευσης στη χώρα μας. Αυτό μπορεί να έχει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα αναπτυξιακά, όχι μόνο κοινωνικής κινητικότητας.
Δεύτερο, ένα παραγωγικό μοντέλο το οποίο είναι ευνοϊκό για το σύνολο της κοινωνίας, είναι δυναμικό, βοηθά στην οικονομική ανάπτυξη, είναι εξωστρεφές και δημιουργεί συνθήκες στην αγορά εργασίας, οι οποίες προστατεύουνε τα δυναμικά κομμάτια.
Δεν το πετύχαμε, ούτε το πρώτο, ούτε τις υπηρεσίες αυτές τις τις ουσιαστικές που ανέφερα, ούτε ένα παραγωγικό μοντέλο το οποίο ήτανε δυναμικό και θα δημιουργούσε μία δυναμική, εξωστρεφή αγορά εργασίας.
Και τέλος, ένα φορολογικό σύστημα που δεν βασιζόταν τόσο πολύ - όπως βασιζόμαστε εμείς - στην έμμεση φορολογία, που είναι η εύκολη λύση, αλλά είχε μεγαλύτερη βαρύτητα η άμεση φορολογία, που στην Ελλάδα υπολείπεται πολλαπλώς του μέσου όρου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μέσω του συστήματος της άμεσης φορολογίας, που είναι πάντοτε πιο δίκαιο, εκτός αν υπάρχουν ειδικοί φορολογικοί συντελεστές που να απαλλάσσουν τις ανώτατες κοινωνικο-οικονομικές κατηγορίες μετά από ένα σημείο φορολογικής εισφοράς, αν δεν υπάρχουν αυτές οι ασφαλιστικές δικλείδες, είναι πολύ πιο δίκαιο σύστημα από το αρνητικά προοδευτικό σύστημα της έμμεσης φορολογίας.
Και σ’ αυτούς τους τρεις τομείς, το ΠΑΣΟΚ απέτυχε. Δεν δημιούργησε τις υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας που θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει, δεν δημιούργησε ένα παραγωγικό μοντέλο το οποίο θα δημιουργούσε μία δυναμική, εξωστρεφή οικονομία και μία δυναμική αγορά εργασίας. Και ούτε δημιούργησε ένα φορολογικό πλαίσιο, τους θεσμούς τους φορολογικούς, που θα επιτύγχαναν μεγαλύτερα αποτελέσματα από αυτά τα οποία επιτυγχάνουμε σήμερα.
Τέλος εποχής: η ευκαιρία μέσα στη δυσκολία
Τώρα, για να μη μείνω στις διαπιστώσεις και για να μην αναλύσω έναν - έναν αυτούς τους τομείς με τον τρόπο που τους ανέφερα, θα μου επιτρέψετε να πω λίγο πιο συγκεκριμένα πράγματα. Βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής και του πολιτικού συστήματος και του παραγωγικού μοντέλου, αλλά και των σχέσεων πολιτικής, παραγωγικού μοντέλου και κοινωνίας. Αυτού του ασφυκτικού εναγκαλισμού που μέσω του κρατισμού, όπως σωστά είπε ο Σταύρος, αποστέωσε την ελληνική κοινωνία, την ελληνική πολιτική ζωή και οικονομία, από όλο της τον δυναμισμο. Και αυτό το τέλος εποχής, δεν θα πρέπει να το βλέπουμε μόνο με την αβεβαιότητα με την οποία το αντιμετωπίζουμε σήμερα, θα πρέπει να το δούμε και σαν ευκαιρία, δηλαδή να δούμε την ευκαιρία μέσα στη δυσκολία. Πάντοτε, όταν υπάρχει μία δύσκολη κατάσταση και απελπιστική, όπως είναι τώρα, πρέπει να βλέπεις τις ευκαιρίες, γιατί θα μπορούσανε να ήτανε χειρότερα. Και θα μπορούσανε να ήτανε και χειρότερα αν συνεχιζότανε η διαχείριση που υπήρχε τα τελευταία τριάντα χρόνια, δεν είχαμε εκτοξευτεί στα ιδρύματα στο επίπεδο το οποίο έχουμε εκτοξευτεί και θα  μπορούσαμε να έχουμε συνεχόμενες κυβερνήσεις... ψιλοδιατήρησης ενός μοντέλου, που βέβαια θα έφτανε στα όριά του, αλλά δεν θα έφτανε στα όριά του εδώ που έφτασε.
Επομένως, θα ζω με την κρίση σαν μία ευκαιρία που μπορεί να αναδιατάξει τη χώρα. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι μπορούμε να το κάνουμε, γιατί αν δεν το κάνουμε, αυτό το τέλος εποχής δεν θα είναι το τέλος εποχής που οδηγεί σε μία ευκαιρία. Θα είναι το τέλος εποχής που οδηγεί σε καταστροφικές συνέπειες.
Και με αυτή την έννοια, το πολιτικό σύστημα έτσι όπως είναι τώρα, με αυτά τα προβλήματα που έχει, θα πρέπει να έχει και τη διορατικότητα ταυτόχρονα να αναδιατάξει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, ξεκινώντας πρώτα και κύρια από τις πολιτικές διαστάσεις του προβλήματος. Και αυτές έχουν σχέση με τη δομή του κράτους και των τριών εξουσιών που αντιστοιχούν: τη νομοθετική εξουσία, την εκτελεστική εξουσία και τη δικαστική εξουσία.
Επιτρέψτε μου εδώ να είμαι πάρα πολύ συγκεκριμένος, γιατί όπως είπα πριν, οι τρεις αυτές εξουσίες είναι ασφυκτικά εναγκαλισμένες. Ξεκινώντας από τη δικαστική εξουσία, νομίζω ότι θα πρέπει να δούμε εδώ πάρα πολύ σοβαρά το πώς αλλάζουν οι όροι, με την έννοια του πώς αποπολιτικοποιείται η διαδικασία της δικαστικής εξουσίας. Και να μην ξεχνάμε ότι παρ’ όλα τα στραβά που έχει το πολιτικό σύστημα, γιατί η εκτελεστική του εξουσία έχει νομοθετική εξουσία, κρίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Ενώ η διάρκεια που υπάρχει στη δικαστική εξουσία, δεν δημιουργεί τις συνθήκες νομιμοποίησης που θα έπρεπε να υπάρχουν. Παράλληλα, ο υπερτροφικός της χαρακτήρας, δηλαδή, η Ολομέλεια των Ανώτατων Δικαστηρίων που αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολύ μεγάλη, υπάρχουν περίπου τριάντα δικαστές, και η δυσλειτουργία που προκύπτει από τη συμμετοχή τόσων πολλών δικαστών , θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Το ίδιο ισχύει και με τους αντιπροέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, όπου κι εκεί υπάρχει υπερτροφική δομή, φτάσαμε από τους τρεις στους εννέα αντιπροέδρους, με όλες τις δυσλειτουργίες που προκαλεί αυτή η δομή.
Κατά τη γνώμη μου, η νομιμοποίηση της δικαστικής εξουσίας θα πρέπει να περιλαμβάνει πολύ ευρύτερους θεσμούς, πέρα από την επιλογή των ανώτατων δικαστικών από το υπουργικό συμβούλιο, με εισήγηση του αρμόδιου υπουργού - υπάρχει μία διαδικασία μέσω της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, που δεν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη και έχει μόνο συμβολικό χαραχτήρα- με ένα ευρύτερο Σώμα νομιμοποίησης που θα περιλαμβάνει την κυβέρνηση, τους ίδιους τους δικαστικούς και επιφανείς πολίτες που θα επιλέγονται με συγκεκριμένες διαδικασίες. Και κυρίως πολίτες που είναι πολύ πιο ειδικοί, δηλαδή, καθηγητές νομικής, ή ειδικοί ως προς τα θέματα τα οποία διεκπεραιώνει το κάθε ένα από τα τρία Ανώτατα Δικαστήρια που έχει η χώρα μας. Δηλαδή, πολύ συγκεκριμένα εδώ, χρειαζόμαστε διαφορετικούς θεσμούς νομιμοποίησης που θα μειώσουν τον ασφυκτικό εναγκαλισμό και τη συγκεκριμένη πολιτικοποίηση της δικαιοσύνης.
Παράλληλα, θα έπρεπε να δούμε εντός του δικαστικού χώρου - και αυτό είναι συνδεδεμένο και με το οικονομικό πρόβλημα της χώρας - τη δημιουργία ειδικών τμημάτων στα ποινικά και τα διοικητικά δικαστήρια, ειδικών οικονομικών τμημάτων. Ας μην ξεχνάμε ότι τα διοικητικά δικαστήρια, ξεκίνησαν ως φορολογικά δικαστήρια και μετεξελίχθηκαν σε διοικητικά δικαστήρια. Εγώ δεν ισχυρίζομαι ότι θα πρέπει να κάνουμε αυτό που κάνουνε οι περισσότερες χώρες του κόσμου, να δημιουργήσουμε ειδικά οικονομικά δικαστήρια, δεν έχουμε αυτές τις πολυτέλειες και υπάρχουν και συνταγματικοί περιορισμοί αυτή τη στιγμή για να υπερβούμε τις τρεις μορφές που έχουμε στα δικαστήρια. Αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να δει κανείς τη δημιουργία ειδικών τμημάτων στα δικαστήρια τα ποινικά και τα διοικητικά -θετικός ο θεσμός του οικονομικού εισαγγελέα, αλλά πρέπει να συμπληρωθεί από εξειδίκευση. Και δεν είναι μόνο για τις φορολογικές υποθέσεις, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, φέτος επιβλήθηκαν πρόστιμα της τάξεως των 3,4 δις ευρώ και ελάχιστα από αυτά έχουν εισπραχθεί λόγω των εκκρεμών υποθέσεων και της δυσλειτουργίας της ελληνικής δικαιοσύνης.
Αυτά θα πρέπει να τα δούμε, επομένως, με άμεση προτεραιότητα και παράλληλα, τα οικονομικά τμήματα στα ποινικά και διοικητικά δικαστήρια θα πρέπει να έχουν και την εξειδίκευση να διεκπεραιώνουν υποθέσεις της Επιτροπής Ανταγωνισμού και των άλλων υπόλοιπων Ανεξάρτητων Αρχών, όπως Επιτροπής Ενέργειας ή Τηλεπικοινωνιών.  Μεγαλύτερη εξειδίκευση η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε αλλαγές των σπουδών στα νομικά τμήματα, όπου η εξειδίκευση των νομικών με τα οικονομικά, οι συνδυασμένες σπουδές, θα πρέπει να τις ανακαλύπτουμε και στο ελληνικό ακαδημαϊκό πλαίσιο. Είμαστε η μόνη χώρα που υπολείπεται σε αυτού του τύπου τις σπουδές, δηλαδή σπουδές νομικά με οικονομικά. Πόσο μάλλον, θα μπορούσε να πει κανείς, φιλοσοφία και μαθηματικά, στη χώρα η οποία γέννησε και τις δύο επιστήμες.  Αλλά ας μείνουμε στα πιο πρακτικά και όχι στα φιλοσοφικά.
Με αυτή την έννοια, θα μπορούσαμε να δούμε και άλλες αλλαγές. Το ρόλο του νομικού συμβουλίου του κράτους, που αυτή τη στιγμή έχει αποκλειστική αρμοδιότητα να εκπροσωπεί την πολιτική ηγεσία και το κράτος. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι πεπαλαιωμένο, θα πρέπει να ανοίξει αυτή η ιστορία. Το κράτος χρησιμοποιεί νομικά γραφεία για τις υποθέσεις του στο εξωτερικό, δεν μπορεί να το κάνει για τις υποθέσεις του εντός της χώρας. Χρειάζεται πολύ καλύτερη νομοτεχνική υποστήριξη και αυτή δεν μπορεί να τη βρει πάντοτε στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.
Σας λέω κάποιες αρχικές σκέψεις, δεν θέλω να μονοπωλήσω τη συζήτηση με τα θέματα της δικαιοσύνης, της νομοθετικής εξουσίας, γιατί όλοι επικεντρώνουν το τελευταίο διάστημα την προσοχή τους εκεί.  Όλο και περισσότεροι πολίτες αγανακτούν με τους βουλευτές, με τον αριθμό των βουλευτών και με τα προνόμια των βουλευτών.
Θα συμφωνούσα μαζί τους. Εγώ είμαι ένας από τους βουλευτές που δεν αξιοποίησε τη δυνατότητα των προνομίων. Και μπορώ και κάνω σωστά τη δουλειά μου, πιστεύω, γιατί είμαι βουλευτής Επικρατείας και πάντα έχω τις γνωστές σχέσεις με το εκλογικό σώμα που έχουν πολλοί συνάδελφοί μου, με αξιοπρεπή τρόπο. Και όντως χρειάζεται να περικοπούν. Και ας περικοπούν τα προνόμια των βουλευτών και ας γίνουν και οι βουλευτές 200. Θα λυθεί το πρόβλημα του εναγκαλισμού της νομοθετικής εξουσίας με την εκτελεστική εξουσία, αν έχουμε 200 βουλευτές αντί για 300; Μήπως θα πρέπει να δούμε ευρύτερες αλλαγές οι οποίες έχουν σχέση και με τον εκσυγχρονισμό των κομμάτων, την εσωκομματική δημοκρατία, αλλά και τον ίδιο τον εκλογικό νόμο;
Κι εδώ επιτρέψτε μου να πω κάποιες σκέψεις, γιατί νομίζω ότι ο εκλογικός νόμος είναι ένα κομβικό σημείο. Και πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίο θα ανοίξει η συζήτηση, ίσως οδηγήσει σε λάθη. Κι εδώ θα είμαι πολύ συγκεκριμένος. Αυτό το οποίο συζητάμε τώρα, είναι η καθιέρωση ενός μεικτού συστήματος 180 μονοεδρικών, όχι περιφερειών, είναι οι μονοεδρικές έδρες, και 120 εδρών που θα επιλέγονται μέσω μίας εθνικής λίστας, με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα διατηρηθούν οι 300 βουλευτές στο ελληνικό κοινοβούλιο. Μπορεί να γίνει και αλλιώς, με 80 στην εθνική λίστα και 120 στις μονοεδρικές.
Με βάση το πώς εξελίσσεται το ελληνικό πολιτικό σύστημα, που επτρέψτε μου να έχω σημαντικές αμφιβολίες στο κατά πόσο η αρχηγική δομή στα κόμματα θα πάψει να υπάρχει, θα μου επιτρέψετε να έχω πολλές αμφιβολίες στο κατά πόσο τα κόμματα θα γίνουν ζωντανοί μηχανισμοί, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης - αμφιβάλλω πολύ δηλαδή αν τα κόμματα που στην ουσία δεν υπάρχουν, δηλαδή αν δει κανείς τη σύνθεση των μελών, από τη Δημοκρατική Αριστερά, που είναι ένα νέο κόμμα, μέχρι και το ΠΑΣΟΚ, είναι αποστεωμένα από νέους ανθρώπους, νέες ιδέες και νέες δομές. Και αμφιβάλλω πολύ αν τα ίδια θα θελήσουν να αλλάξουν.
Επομένως, έχουμε αρχηγικές δομές, έχουμε πεπαλαιωμένες δομές κομμάτων, αν το θέλετε και πολιτικό προσωπικό, και η θέσπιση των μονοεδρικών δυνατοτήτων σίγουρα συμβάλλει στον περιορισμό του μαύρου χρήματος, διότι αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα στην ελληνική πολιτική ζωή, ιδιαίτερα στα μεγάλα κόμματα. Δεν γνωρίζω ποια είναι η κατάσταση στους μικρότερους πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά ενδημεί στα μεγάλα κόμματα και ιδιαίτερα στις μεγάλες περιφέρειες. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η κατάτμιση σε μονοεδρικές θα συμβάλλει στην παραγωγή καλύτερου πολιτικού προσωπικού. Εγώ δεν το πιστεύω. Δηλαδή, θα κυριαρχήσουν είτε φαινόμενα όπου θα υπάρχουν σίγουρες μονοεδρικές όπως στην Κρήτη, τη Δυτική Μακεδονία ή τη Λακωνία - ή που θα υπάρχουν οριακές μονοεδρικές όπου η πολιτική μάχη δεν θα γίνεται κατ’ ανάγκην με βάση το κυρίαρχο πολιτικό διακύβευμα, αλλά τους τοπικούς ανταγωνισμούς, τα τοπικά ρουσφέτια και τις τοπικές υποσχέσεις. Και δεν σημαίνει ότι στις τοπικές μονοεδρικές θα αναδειχθούν καλύτερα πολιτικά στελέχη, αλλά πιθανώς τοπικά στελέχη που δεν σημαίνει ότι θα εκφράζουνε και τις αγωνίες ή τις συνθέσεις που θα πρέπει να υπάρχουνε, ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής κρίσης.
Παράλληλα, στην εθνική λίστα θα δίνεται η δυνατότητα, κυρίως στα μικρά κόμματα να αντλούνε έδρες, καθότι δεν θα έχουνε τη δυνατότητα να έχουνε πρόσβαση στις μονοεδρικές. Η δική μου γνώμη είναι ότι θα πρέπει να διατηρηθεί το μεικτό σύστημα, δηλαδή της εθνικής λίστας και των μικρότερων περιφερειών, γιατί δημιουργείται με τις μικρές περιφέρειες - κι εδώ θα πω συγκεκριμένη πρόταση, αντί για μονοεδρικές, τριεδρικές - μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα. Μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα η οποία δίνει τη δυνατότητα και σε τρίτο πολιτικό κόμμα να εκλέξει μέλος σε τοπικό επίπεδο, μέσω των υπολοίπων. Δηλαδή, είναι πιο δημοκρατικό σύστημα, μεγαλύτερης σταθερότητας και μεγαλύτερης ευελιξίας, που είναι λιγότερα συνδεδεμένο με τις επιθυμίες τοπικισμών και προτιμήσεων των κομματικών ηγεσιών.
Συμπερασματικά, δηλαδή, θα ήθελα να πω, να μην επικεντρωθούμε μόνο στα προνόμια των βουλευτών, δεν είναι το κυρίαρχο θέμα, αλλά στην νομοθετική διαδικασία την ίδια, που δεν είναι ουσιαστική, δεν άλλαξε και πολλά πράγματα στην κοινοβουλευτική διαδικασία, δεν συμβάλλει σε τίποτα ο μονόλογος που υπάρχει στην Ολομέλεια της Βουλής, όπου εκατοντάδες βουλευτές παίρνουν το λόγο, κυρίως για τα τηλεοπτικά συνεργεία, και δεν γίνεται καμία ουσιαστική νομοπαρασκευαστική επεξεργασία στις Επιτροπές της Βουλής. Οι επιστημονικοί συνεργάτες των βουλευτών,  που είναι περίπου 600, και είναι και άλλοι 1.200 οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι αποσπασμένοι στους βουλευτές, και αν βάλει κανείς και τους αστυνομικούς, είναι άλλοι 600, και 1.400 οι υπάλληλοι της Βουλής, σκεφθείτε, όλοι αυτοί να ήτανε υψηλής επιστημονικής επάρκειας...  Δηλαδή, είναι περισσότεροι και από το επιστημονικό δυναμικό του Πανεπιστημίου της Αθήνας! ’
Μήπως θα έπρεπε να βρούμε, επομένως, άλλες λύσεις εκεί, αντί οι επιστημονικοί συνεργάτες να αντιστοιχούν στους βουλευτές, να είναι επιστημονικοί συνεργάτες πολύ λιγότεροι, όχι 600, αλλά 300 ή 200 της Βουλής, έτσι ώστε επιτέλους και το Κοινοβούλιο να απεμπλακεί από τον νομικισμό; Γιατί και η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής, είναι όλοι νομικοί. Δεν βρίσκεις οικονομολόγο, δεν βρίσκεις επιστήμονες με διαφορετικές δεξιότητες... Θα μου πείτε, τους αναζητεί κανείς; Όχι, βέβαια... Χρειαζόμαστε επομένως κι εκεί, άλλου τύπου δομές. Και στα πλαίσια αυτά, να ανοίξει και η συζήτηση στο πώς μπορεί να διαχωριστεί ο ρόλος της νομοθετικής εξουσίας από την εκτελεστική εξουσία. Αυτή τη στιγμή, κακά τα ψέματα, οι βουλευτές είναι άβουλα όντα της εκτελεστικής εξουσίας του κυβερνώντος κόμματος. Εμείς οι κυβερνητικοί βουλευτές, δεν τολμούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό μέσα στα πλαίσια της αυστηρής κομματικής πειθαρχίας που υπάρχει. Επομένως, να δούμε τρόπους για το πώς διαχωρίζεται η νομοθετική εξουσία από την εκτελεστική εξουσία.
Ο ρόλος του κράτους
Τώρα, επιτρέψτε μου λίγο να μπω στο τελευταίο σημείο και κλείνω. Για το ρόλο του κράτους. Θεωρώ από τη μεριά της σοσιαλδημοκρατικής προσέγγισης, ότι το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να αποφασίσει το τι θέλει να κάνει. Δηλαδή - τα είπε ο Σταύρος - θέλει να είναι ένα κράτος - επιχειρηματίας ή θέλει να είναι ένα κράτος, θα είναι ένα κόμμα το οποίο θα ενισχύει τις τρεις βασικές δομές που είπα πριν. Την κοινωνική πολιτική με στόχο την κοινωνική κινητικότητα και την ανάπτυξη του ανθρώπινου κεφαλαίου, τη δυναμική οικονομία και ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα. Ή θα πρέπει να συνεχίσει να είναι παραγωγός υπηρεσιών που δεν έχουν κανένα νόημα στη σύγχρονη εποχή. Και παράλληλα, να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του. Μικρότερο κράτος, δεν σημαίνει και χειρότερο κράτος, πρέπει να ανακαλύψει το ρόλο του ως ρυθμιστής. Και να τον ανακαλύψει ουσιαστικά, όχι με τις αποστεωμένες ρυθμιστικές αρχές.
Άρα, πολιτικά, το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να δημιουργήσει δύο αντίβαρα εδώ πέρα. Θα πρέπει να δημιουργήσει δύο αντίβαρα που έχουν σχέση με το ίδιο το πολιτικό σύστημα, ένα κοινωνικό αντίβαρο, δηλαδή σημαίνει ουσιαστικές κοινωνικές υπηρεσίες - και ένα πολιτικό αντίβαρο, το οποίο έχει δύο διαστάσεις. Η μία είναι οι ανεξάρτητες αρχές , αλλά ουσιαστικές ανεξάρτητες αρχές, όχι την Επιτροπή Ανταγωνισμού που έχουμε τώρα, ή το Συνήγορο του Πολίτη, ή την Επιτροπή Ενέργειας, που πολύ μικρές δυνατότητες έχουνε να προσβάλουν την κυριαρχία του κρατικού μηχανισμού, αλλά παράλληλα και την ανάπτυξη της ουσιαστικής κοινωνίας των πολιτών.
Αυτά όμως για να γίνουν, σημαίνει ριζικό αναπροσανατολισμό πολιτικών. Που σημαίνει ότι αν μιλήσουμε για αναπροσαρμογή της νομοθετικής εξουσίας με μείωσή της όσον αφορά τον αριθμό των μελών και ενίσχυση του ρόλου της, να δούμε και τη νομοθετική εξουσία στο πώς θα εξελιχθεί στην αποκεντρωμένη δομή του κράτους.
Έχουμε περάσει στον Καλλικράτη, ο οποίος ήταν απόρροια του Καποδίστρια, εγώ προσωπικά δεν έχω καταλάβει γιατί δεν ήτανε Καποδίστριας ΙΙ και ονομάστηκε Καλλικράτης... Αλλά έτσι είναι η πολιτική, δεν έχουμε ιστορική συνέχεια τώρα και στο ΠΑΣΟΚ, αλλά ο Καλλικράτης θα πρέπει να εξελιχθεί. Δεν μπόρεσε εξ αρχής να γίνει αυτό το οποίο θα θέλαμε, δηλαδή να εξελιχθεί στην ουσιαστική του μορφή, το οποίο σημαίνει όχι μόνο αποκέντρωση πολιτική, γιατί αυτή τη στιγμή έχουμε ασυμμετρία μεταξύ της πολιτικής και της οικονομικής διάστασης. Υπάρχει ασυμμετρία στη λογοδοσία. Ενώ υπάρχει πολιτική λογοδοσία αυτών οι οποίοι εκλέγονται, του κ. Ψωμιάδη, του κ. Σγουρού, του κ. Τατούλη, όλων των ανθρώπων που έχουν εκλεγεί τώρα στις μεγάλες Περιφέρειες που φτιάξαμε - και είναι και μεγάλος ο αριθμός - δεν υπάρχει οικονομική λογοδοσία. Δηλαδή, η κεντρική κυβέρνηση λογοδοτεί στον ελληνικό λαό πρώτα και κύρια με βάση το οικονομικό της πρόγραμμα. Και όπως ξέρετε, αυτό κάνουμε τώρα, εκεί είναι τα μεγάλα προβλήματα. Αντίθετα όμως, οι τοπικά εκλεγμένοι Περιφερειάρχες δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ τοπικά για το οικονομικό τους πρόγραμμα, γιατί στηρίζονται κυρίως στις μεταβιβαστικές πληρωμές της κεντρικής εξουσίας.
Η γνώμη μου είναι ότι γρήγορα θα πρέπει να περάσουμε σε αποκέντρωση  κ α ι  φορολογική, όχι πλήρη, γιατί αν υπάρχει πλήρης φορολογική αποκέντρωση θα δημιουργηθούν μεγάλες κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες λόγω των διαφορετικών δυνατοτήτων άντλησης φορολογικής ύλης, αλλά μερική φορολογική αποκέντρωση, ώστε να αποκαταστήσουμε την ανισορροπία μεταξύ του πολιτικού και του οικονομικού και παράλληλα με την αναβάθμιση των τοπικών κοινοβουλίων και των δυνατοτήτων που θα έχουνε να παίρνουνε αποφάσεις σε τοπικό επίπεδο, να δούμε και το ρόλο της κεντρικής κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος, συνολικότερα. Άρα, κατά τη γνώμη μου, η πολιτική και οικονομική αποκέντρωση πρέπει να πάρει προτεραιότητα στην επόμενη συνταγματική μεταρρύθμιση.
Οι ιδιωτικοποιήσεις
Δύο λέξεις για τις ιδιωτικοποιήσεις. Έχει σημασία το πώς κάνεις τις ιδιωτικοποιήσεις, με ποιο τρόπο δηλαδή τις αντισταθμίζεις με ανάλογο ρυθμιστικό πλαίσιο. Φαντάζομαι ότι ο Νίκος θα πει πολύ περισσότερα πράγματα πάνω σ’ αυτό. Εγώ θα περίμενα ιδιωτικοποιήσεις στο παρελθόν και θα περιμένω ιδιωτικοποιήσεις στο μέλλον, που δεν θα αντικαθιστούν τα κρατικά μονοπώλια με ιδιωτικό μονοπώλιο χωρίς περιορισμούς. Δηλαδή, η ιδιωτικοποίηση η οποία έγινε στον ΟΤΕ χωρίς να μπαίνουνε όροι όσον αφορά το ποσοστό κέρδους, το οποίο θα πρέπει να συνδέεται με τις επενδύσεις, είναι το αγγλικό μοντέλο, «return on capital investment», δηλαδή βγάζεις τα ποσοστά κέρδους και με βάση τις πωλήσεις, αλλά και με βάση τις επενδύσεις, με ειδική φορολογία όταν υπερβαίνεις ένα συγκεκριμένο ποσοστό του κέρδους, που σημαίνει ότι αν ο ΟΠΑΠ ιδιωτικοποιηθεί, θα έχει την υποχρέωση να χρηματοδοτήσει συγκεκριμένες πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως κάνουν όλοι οι ιδιωτικοποιημένοι ΟΠΑΠ στον κόσμο.
Άρα, να δούμε λίγο τη συζήτηση των ιδιωτικοποιήσεων, πώς μπορούν να γίνουν μέσα σε ένα διευρυμένο κοινωνικό πλαίσιο από την πλευρά του δημοσίου συμφέροντος, έτσι ώστε να δίνονται κίνητρα και για επενδύσεις, γιατί τα κίνητρα για επενδύσεις θα συνδέονται και με μεγαλύτερη κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Ο κοινωνικός τομέας
Στον κοινωνικό τομέα. Χρειάζονται πολύ πιο δραστικές παρεμβάσεις. Οι μεταρρυθμίσεις για την Παιδεία, που δυστυχώς έχουν καθυστερήσει κατά τη γνώμη μου - οι μεταρρυθμίσεις στα ΑΕΙ - γίνονται μέσα σε ένα πλαίσιο ασφυκτικό συνταγματικά, αλλά και μέσα στο οποίο μπορούμε να προχωρήσουμε σε πιο ευφυείς λύσεις, κατά τη γνώμη μου. Εγώ δεν πιστεύω ότι η μεγάλη τομή θα είναι η αλλαγή στις διοικήσεις των Πανεπιστημίων, ιδιαίτερα λόγω των ασφυκτικών περιορισμών του άρθρου 16 και πολύ περισσότερο, του άρθρου 43. Μην υποτιμάμε το άρθρο 43 του Συντάγματος, το οποίο περιορίζει κατά πολύ την εκχώρηση εξουσιών από την κεντρική εξουσία, σε αποκεντρωμένους οργανισμούς. Όλα πρέπει να περνάνε μέσω της νομοθετικής διαδικασίας και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Έχουμε επομένως δύο περιορισμούς εδώ, και του άρθρου 16 και του άρθρου 43.
Επειδή έχω θητεύσει πολλά χρόνια σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού ως επισκέπτης καθηγητής, η γνώμη μου είναι ότι τα πανεπιστήμια τα φτιάχνουνε οι ανθρώπινοι πόροι. Δεν έχει σημασία τόσο πολύ το τι μορφή διοίκησης έχεις, όσο το ποιους ανθρώπους έχεις μέσα στα πανεπιστήμια. Αν επομένως δεν αλλάξει ο τρόπος εκλογής του προσωπικού στα πανεπιστήμια, αυτό που θα γίνει είναι η σύγκλιση του μέσου όρου και η σύγκλιση κάτω από τον μέσο όρο. Δεν έχει ένα σύστημα που βρίσκεται κάτω από τον διεθνή μέσο όρο. Κίνητρα, να ανεβάσει τον μέσο όρο. Είναι δηλαδή, αντίκειται στη φιλοσοφία αυτού του συστήματος, αν το θέλετε και στην ανθρώπινη φιλοσοφία και στην ανθρώπινη συμπεριφορά να ανεβάσεις τον μέσο όρο.
Και με αυτήν την έννοια, κάνω δύο προτάσεις εδώ πέρα. Η μία είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα εθνικό σώμα κριτών υψηλής επάρκειας, οι οποίοι δεν θα κάνουν τελικές εκλογές, αλλά οι οποίοι θα πιστοποιούν την επάρκεια του κάθε υποψηφίου. Δηλαδή, θέλω να εκλεγώ επίκουρος, λέκτορας, τακτικός καθηγητής, αναπληρωτής καθηγητής; Αυτό το εθνικό σώμα, αμερόληπτα θα κρίνει τη βαθμίδα στην οποία θα υπάγομαι. Και μετά θα βάζω υποψηφιότητα και θα κρίνει ο κ. Χριστοδουλάκης στην ΑΣΟΕ ή ο όποιος καθηγητής είναι σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα, ποιον θα επιλέξει. Δηλαδή, η ευχέρεια μεταβιβάζεται στο πανεπιστημιακό τμήμα, αλλά η βαθμίδα κρίνεται εκ των προτέρων από ένα διαφορετικό σώμα.
Δεύτερον. Δεν είναι δυνατόν να μη συνδέεται η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων - κι αυτό μπορεί να προβλεφθεί μέσα στα πλαίσια τα συνταγματικά - με την παραγωγικότητα των πανεπιστημίων. Δηλαδή άμεσα, η αρχή διασφάλισης ποιότητας, που είναι ένας ικανοποιητικός θεσμός, θα πρέπει να μετεξελιχθεί και σε αρχή η οποία θα κατανέμει τους πόρους στα πανεπιστήμια. Θα πρέπει να σταματήσει ο ασφυκτικός εναγκαλισμός του κράτους και του υπουργείου Παιδείας από το τι παράγουν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Αυτά ως πρώτα βήματα, μέχρι να περάσουμε στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και σε περαιτέρω αλλαγές.
Νομίζω όμως ότι επειδή έχω προχωρήσει πολύ, θα ήθελα να δώσω και παραδείγματα για άλλους κοινωνικούς φορείς, δηλαδή τι άλλο θα πρέπει να κάνουμε πολύ συγκεκριμένα στις συντάξεις, γιατί δεν νομίζω ότι τελείωσε η υπόθεση εκεί, και πολύ συγκεκριμένα τι θα πρέπει να κάνουμε στην υγεία, αλλά θα σταματήσω εδώ για να μην καταχραστώ τον χρόνο.
Αυτό που θέλω να πω όμως, είναι ότι αν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε χωρίς μεμψιμοιρία και με συγκεκριμένο πρόγραμμα, σε συγκεκριμένες θεμελιώδεις τομές που αφορούν όλες τις διαστάσεις του πολιτικού συστήματος, του οικονομικού συστήματος και της διάκρισης των εξουσιών, υπάρχει ελπίδα γι’ αυτή τη χώρα. Κι εγώ προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει και πολιτικό προσωπικό να τη διεκπεραιώσει αυτή την ελπίδα. Σας ευχαριστώ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΕΠΙΠΤΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΛΕΚΑΝΩΝ ΑΠΟΡΡΟΗΣ ΠΟΤΑΜΩΝ ΤΟΥ ΥΔΑΤΙΚΟΥ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

Εγκρίθηκε με την ΚΥΑ 167395/5-4-2013 το διατακτικό της οποίας έχει ως ακολούθως: Α. Συνοπτική περιγραφή του προγράµµατος Α.1 Γεωγραφική θέση Το Υδατικό ∆ιαµέρισµα Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας (Υ∆ 07) αποτελεί ένα από τα δεκατέσσερα υδατικά διαµερίσµατα, στα οποία διαιρέθηκε ο ελληνικός χώρος µε το  Νόµο 1739/1987 (ΦΕΚ 201/Α/20.11.1987) και αντιστοιχούν στις περιοχές λεκανών  απορροής ποταµών του άρθρου 3 του Π.∆.51/2007 όπως ορίζεται στην υπ΄αριθ.  706/2010 (ΦΕΚ1383/Β/2.9.2010) Απόφαση της Εθνικής Επιτροπής Υδάτων.  Το Υδατικό ∆ιαµέρισµα Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας εκτείνεται γεωγραφικά σχεδόν σε  ολόκληρους τους Νοµούς Ευβοίας (και τη Σκύρο) και Βοιωτίας, µεγάλα τµήµατα των  Νοµών Φθιώτιδας (83,1%) και Φωκίδας (41,9%) και µικρά τµήµατα των Νοµών Αττικής  (7,2%) και Μαγνησίας (Σποράδες) (14,9%). Η συνολική του έκταση είναι 12.281 km2.Το  Υδατικό ∆ιαµέρισµα χαρακτηρίζεται µορφολογικά ορεινό έως ηµιορεινό. Στο  διαµέρισµα περιλαµβάνονται τέσσερα ορεινά συγκροτήµατα µε υψόµετρο

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΣΕΤΤΑ, ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΕΙΝΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

Αναδημοσίευση από Agronews Η «Ελβετία της Ελλάδας», όπως είναι αλλιώς γνωστό το γραφικό χωριουδάκι του δήμου Ερέτριας είναι χτισμένο σε υψόμετρο 800 μέτρων και είναι από τις πρώτες περιοχές της Εύβοιας που καλύπτονται το Χειμώνα με χιόνι. Η Σέττα, ή αλλιώς Σέτα, απέχει μόλις 128 χιλιόμετρα από την Αθήνα, περίπου δύο ώρες διαδρομή με το αυτοκίνητο.   Το όνομά της το πήρε, σύμφωνα με την παράδοση, από την πανέμορφη Γαλλίδα σύζυγο του Τούρκου ηγεμόνα, που επί τουρκοκρατίας του ανήκε η περιοχή. Λόγω της μορφολογίας της και της φυσικής της θέσης είναι ο ιδανικός προορισμός για τους   λάτρεις των ορεινών αποδράσεων το Χειμώνα   και το Καλοκαίρι. Το περιβάλλον της Σέττας θυμίζει τις Άλπεις, καθώς έχει πλατάνια, ελατοδάση, καστανοδάση με πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Με «ορμητήριο» τη Σέττα μπορείτε να εξερευνήσετε με Jeep 4Χ4   και motocross τα κοντινά ορεινά χωριά Μετόχι, Μύστρος, Μανίκια, Μακρυχώρι,   Χιλιαδού, Τραχήλι, Παναγιά, Παρθένι και Στενή. Η Άνω Σέττα α

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΛΗΛΑΝΤΙΟΥ Κινητοποίηση Κυριακή 27/9, 10πμ στη Γέφυρα Βασιλικού

  Εμείς οι πληγέντες και κάτοικοι στην περιοχή του Ληλαντίου που “χτυπήθηκε” από τις καταστροφικές πλημμύρες, διεκδικούμε άμεσα μέτρα αποκατάστασης των ζημιών και προστασίας της ίδιας μας της ζωής. Η τεράστια καταστροφή που συντελέστηκε, δεν ήταν μοιραίο να συμβεί σαν αποτέλεσμα «απρόβλεπτων, ακραίων καιρικών συνθηκών». Είναι ευθύνη των φορέων του κράτους (υπουργεία, περιφέρεια, δήμος) που δεν έχουν πάρει χρόνια τώρα όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της περιοχής. Απαιτούμε από κυβέρνηση περιφέρεια και δήμο μέτρα για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας και να μην κινδυνέψει ξανά η ζωή και το βιος μας: •              Nα αποκατασταθούν όλες οι ζημιές στο 100% χωρίς προϋποθέσεις και δάνεια. •              Να υλοποιηθούν άμεσα τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά αντιδιαβρωτικά έργα. •              Να ολοκληρωθεί η απομάκρυνση της λάσπης από σπίτια, μαγαζιά και χωράφια. •              Να ολοκληρωθούν τα έργα αποκατάστασης σε υποδομές και το οδικό δίκτυο. Να καθαριστεί και να αποκατασταθεί ο