ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΑΔΙΚΟ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Το κλείσιμο του Τσιμεντάδικου στην Χαλκίδα είτε είναι αποτέλεσμα  της κρίσης στην αγορά τσιμέντου είτε αποτέλεσμα εκβιασμού της πολυεθνικής  LAFARGE σε βάρος των εργαζομένων αλλά και της Πολιτείας, που μάλλον το δεύτερο ισχύει περισσότερο, αποτελεί καίριο κτύπημα στην ευβοϊκή οικονομία και στην τοπική κοινωνία. Παρά την συρρίκνωση της παραγωγής και των θέσεων απασχόλησης το Τσιμεντάδικο αποτελούσε ακόμη κρίσιμο μέγεθος για την βιομηχανική παραγωγή στον Νομό της Εύβοιας και ειδικότερα για την περιοχή της Χαλκίδας.

Το πρόβλημα του Τσιμεντάδικου έτσι όπως τέθηκε τόσο με την ανακοίνωση της εταιρίας όσο και με όσα κρύβονται πίσω από αυτή αποκτά ευρύτερο περιεχόμενο. Δεν αφορά μόνο την απώλεια των θέσεων εργασίας και την αύξηση της ανεργίας καθώς και την συνακόλουθη ζημιά στην τοπική οικονομία. Έχει να κάνει με την κρυφή ατζέντα της διαπλοκής με τους θεσμούς της Πολιτείας, κεντρικής και αποκεντρωμένης που αδειοδοτούν  και αποδέχονται χρήσεις ή λειτουργίες που θέτουν σε κίνδυνο την ποιότητα ζωής και εργασίας των εργαζομένων και των περιοίκων, δεδομένου ότι βρίσκεται στον ιστό της πόλης. Έχει να κάνει με τη διαπλοκή των οργάνων, πολιτικών και υπηρεσιακών και άλλων που σιγοντάρουν με πράξεις, παραλήψεις, σιωπές ή δήθεν διαμαρτυρίες τα σχέδια της  LAFARGE σχέδια που δεν αναφέρονται ασφαλώς στο κέρδος αλλά στην ασυδοσία, τη λεηλασία και την χειραγώγηση.

Η στάση λοιπόν όλων των παραγόντων, πολιτικών, διοικητικών, συνδικαλιστικών πρέπει, πέρα από αγωνιστική και διεκδικητική, να είναι καθαρή και να εκφράζεται στο φως της ημέρας. Έτσι η απόφαση των εργαζομένων να επιδιώξουν την παρουσία των πολιτικών παραγόντων της Εύβοιας και της Περιφέρειας στον διάλογο με την  LAFARGE έχει νόημα και θα έχει αποτέλεσμα εάν προσλάβει τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Η δε κοινωνία και οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν τα μάτια ανοικτά και την διάθεση αγωνιστική εντάσσοντας τη διεκδίκηση σε ένα ευρύτερο πλαίσιο στόχων: Η μάχη να γίνεται με την προοπτική της ανατροπής και της ανάτασης και όχι της οπισθοφυλακής. Γιατί εάν εκλάβουμε την εκδοχή του εκβιασμού ως το κίνητρο της πολυεθνικής ποιος εγγυάται ότι μετά την ενδεχόμενη αποδοχή του η τοπική κοινωνία και το τόπος μας δεν θα βρεθούν σε χειρότερη μοίρα; Συνεπώς στόχος πρέπει να είναι η ένταξη των ΤΣΙΜΕΝΤΩΝ ΧΑΛΚΙΔΟΣ   στην παραγωγή  και η ισχυροποίηση της τοπικής κοινωνίας και των εργαζομένων με σχέδιο και προοπτική έτσι ώστε να ανατρέπονται μελλοντικές ανάλογες επιλογές της εργοδοσίας.