ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΙ. ΑΝΕΓΓΙΧΤΟΙ ΑΚΟΜΗ

Αναδημοσίευση από TVXS

Γράφει  ο "Ερμιππος"

Ακόμη κι αν ο πρώην δήμαρχος δεν καρπώθηκε το παραμικρό από το προϊόν της κατάχρησης της δημόσιας περιουσίας, (ας το υποθέσουμε προς στιγμήν για το καλό της συζήτησης), εξακολουθεί να είναι βαριά ένοχος. Επειδή επέδειξε εγκληματική αμέλεια στην εκτέλεση των καθηκόντων, που ο ίδιος ζήτησε αυτόβουλα να αναλάβει. Η επίκληση της άγνοιας, της ανικανότητας ή της ανοησίας έχει όρια.  Και αν αυτά τα όρια στην καθημερινή ζωή μπορεί καμιά φορά να είναι μεγάλα, στην πολιτική, που αφορά στην διαχείριση της ζωής ολόκληρων κοινωνιών είναι και πρέπει να είναι σχεδόν μηδενικά.

Υπό αυτήν την έννοια η εξοντωτική ποινή που επιβλήθηκε χθες από το δικαστήριο είναι δίκαιη και, επιπλέον, σηματοδοτεί μια χρήσιμη αντίληψη που, αν θέλουμε μια μέρα να διοικηθούμε σωστά, είναι απολύτως σκόπιμο να κυριαρχήσει. Όποιος ζητάει να εγκατασταθεί σε τόσο υψηλές θέσεις και να απολαύσει την αίσθηση της ισχύος και τον έπαινο του Δήμου, ας μάθει να κοιτάζεται πρώτα στον καθρέφτη και να μετράει εντός του, εκτός από την δήθεν διάθεση για προσφορά και την αντικειμενική του δυνατότητα να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις του ρόλου, που με την θέληση του και χωρίς εξαναγκασμό διεκδικεί.

Είναι προφανές ότι η απόσταση που χωρίζει τον Παπαγεωργόπουλο από όλους τους υπόλοιπους, που κυκλοφορούν ακόμη μεταξύ μας θρασείς και ανέγγιχτοι, είναι μόνον μερικές δεκάδες λέξεις στο Σύνταγμα και είναι ο Νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών.

Συνηθίζεται να λέγεται ότι ο Κώστας Καραμανλής, το κορυφαίο ίσως παράδειγμα πολιτικής ανευθυνότητας στις μέρες μας, είναι ένας τίμιος πολιτικός, που τουλάχιστον δεν έκλεψε. Ας το δεχθούμε. Άφησε όμως πολλούς άλλους να το κάνουν ανενόχλητοι, επιδεικνύοντας, στην καλύτερη περίπτωση, μια αβάστακτη αδιαφορία. Που, αν λάβουμε υπ΄όψη την εξαιρετική βαρύτητα του αξιώματος και των αρμοδιοτήτων που ανέλαβε, ισοδυναμούσε ευθέως με ενθάρρυνση και άρα με κακουργηματική αμέλεια. Επειδή οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί δεν είναι κοινοί θνητοί. Ειδικά σε κοινωνίες όπως η δική μας, όπου ένα μόνο νεύμα τους ή μια αδιόρατη επίδειξη της ευαρέσκειας τους μπορεί να γίνει εύκολα η πύλη προς κάθε είδους παράδεισο. Τελικά, αυτός ο "τίμιος", διέγραψε την ευθύνη μιας γιγαντιαίας, μιας επικών διαστάσεων καταστροφής, με τον εμπαιγμό της ανάληψης μιας απροσδιόριστης πολιτικής ευθύνης και χορηγώντας στον εαυτό του το ελαφρυντικό της άγνοιας. Για να κερδίσει μια ισόβια θέση στην βουλή και την γενναιόδωρη συντήρηση του με έξοδα των φορολογουμένων. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, για μια μακρά σειρά ονομάτων, άλλων επίδοξων εξουσιαστών, που φιλοδοξούν να δοκιμάσουν τις δεξιότητες τους στις ανυπεράσπιστες πλάτες μας.

Το έγκλημα στην πολιτική δεν ασκείται μόνο δια πράξεων αλλά εξίσου και δια παραλείψεων, συγγνωστών ή ασύγγνωστων. Επειδή το δημόσιο αξίωμα δεν είναι πεδίο άσκησης ηθικής για περιστασιακά προθύμους που κάνουν χάρες, ή για ανεύθυνες μετριότητες, που προσπαθούν στο μέτρο τους, αλλά θέση εκτέλεσης δέσμιας αρμοδιότητας. Ο πολιτικός δεν είναι επαινετέος όταν νοιάζεται, επειδή το να νοιάζεται δεν είναι υπέρβαση, όπως για τους συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά η φυσική του αποστολή. Αποστολή από την οποία δεν δικαιούται σε καμία περίπτωση να παρεκκλίνει και που ζητά άλλωστε μόνος του, χωρίς κανείς να τον υποχρεώνει, να αναλάβει. Ας μάθουν λοιπόν, αυτοί που πρέπει να μάθουν, ότι έρχεται ο καιρός που τα ωφελήματα θα αρχίσουν να συνοδεύονται και από τις ανάλογες βαριές ευθύνες.

Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών πρέπει να καταργηθεί αναδρομικά ως δόλιος, καταχρηστικός και αντίθετος με τον σκληρό πυρήνα της έννομης τάξης. Αυτό έπρεπε να είναι από την πρώτη στιγμή το σιωπηλό, αλλά επίμονο και ανυποχώρητο αίτημα της κοινωνίας, η απόλυτη προτεραιότητα. Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ δεν μπορεί να συνεχίζουν ατιμώρητοι και ανέγγιχτοι. Αν γίνει έτσι το ηθικό τραύμα θα παραμένει ανοικτό και θα κακοφορμίζει, ακολουθώντας την γενιά που το κουβαλά μέχρι το φυσικό της τέλος. Ας μην γελιόμαστε. Καμία σωτηρία της χώρας και των ανθρώπων της δεν είναι συμβατή με κάτι τέτοιο.